Er zijn maar weinig bands die het meer dan een kwart eeuw volhouden. Het aantal bands dat na zo’n periode nog altijd met de gretigheid van een jonge hond musiceert, is helemaal op één hand te tellen. Van Dik Hout is zo’n zeldzaamheid. Een Nederpopinstituut dat trots is op het muzikale verleden, maar altijd vooral vooruit is blijven kijken. Het album Één Nacht Eeuwigheid is de nieuwe sprong voorwaarts.
Met de hit Één Nacht Eeuwigheid heeft Van Dik Hout de grootste radiohit in jaren gescoord. De titelsong van hun nieuwe album is daarmee direct uitgegroeid tot een nieuwe klassieker in hun toch al imposante oeuvre vol Nederpopklassiekers. Dit in een jaar dat deels ook in het teken heeft gestaan van de 25ste verjaardag van hun iconische debuutalbum en een bijbehorende jubileumshow in Koninklijk Theater Carré. Door terug te kijken en de balans op te maken, kolkt de band weer van energie. Vanuit het land is de vraag naar optredens groter dan ooit, de band is op een nieuw piekmoment beland. “Voor ons is 2019 een kantelmoment. Het is een jubileumjaar, maar vooral ook het jaar waarin we weer verder de toekomst in stappen”, zo stelt Van Dik Hout-frontman Martin Buitenhuis. “We zijn supertrots op onze geschiedenis, genieten van de erfenis die we hebben opgebouwd. Maar de toekomst is het meest belangrijk. Nog altijd. Elk album voelt als een nieuwe ronde. Elke keer leggen we de lat hoger om te zien of we ’m kunnen aantikken. Zo ook op ons nieuwe album Één Nacht Eeuwigheid. Ditmaal met hernieuwd besef wat we in handen hebben. Dat is ons zo veel waard, dat mogen we niet verkloten.”
Geschiedenis schrijft zich vanzelf als er genoeg tijd en afstand ontstaan om een groter plaatje te duiden. Wie de geschiedenis van de Nederlandstalige muziek bekijkt, ziet in de jaren negentig een vacuüm ontstaan. Oudgedienden doen hun ding nog wel, maar voor jonge bands is Nederlandstalig musiceren in die tijd niet bepaald hip. Wars van trends koppelt Van Dik Hout in 1994 een modern rockgeluid aan pakkende Nederlandstalige teksten. Het slaat in als een bom. Hits als Stil In Mij en Alles Of Niets groeien uit tot lijfliederen van een generatie, het debuutalbum wordt een onvervalste klassieker. Met de albums en hits die volgen weet Van Dik Hout altijd de tijdsgeest te vangen. Ook wisten ze steevast op cruciale momenten een muzikaal stempel te drukken. Of het nu tijdens optredens op grote festivals als Pinkpop, Lowlands of Concert at SEA was, met eigen shows, tijdens muziekprijzengala’s, met de laatste significante muzikale bijdragen van Herman Brood (de single Pijn), of tijdens het huwelijksfeest van Willem-Alexander en Máxima. Van Dik Hout was er steeds bij en kleurde het collectieve geheugen met hun muziek.
Wie 25 jaar na het debuut de balans opmaakt, ziet een volledig veranderd muzikaal landschap. Van Dik Hout blijkt een pioniersrol te hebben vervuld. Nederlandstalig is in de Nederlandse muziek de norm en jonge muzikanten die zijn opgegroeid in die periode – van hitduo Suzan & Freek tot nummer 1-rapper Snelle, noemen het werk van Van Dik Hout een inspiratiebron. Een grote groep van de beste jonge Nederlandstalige hiphopartiesten, waaronder Snelle, Josylvio, Kevin en Glen Faria, heeft het eind 2019 te verschijnen album Verspijkerd opgenomen. Hierop geven zij eigen interpretaties van het werk van Van Dik Hout. Onderwijl hebben filmmakers Leon Verdonschot en Art Rooijakkers een documentaire over de band geproduceerd. “Als je even afstand neemt om te zien waar je staat en wat je hebt bereikt, ga je ineens dubbel en dwars beseffen wat je in handen hebt”, aldus Martin Buitenhuis. “Er zijn jaren geweest dat we ons ding deden en er verder niet bij nadachten. Het besef dat we impact hebben gemaakt en generaties na ons hebben beïnvloed, is prachtig. Het heeft ons doen opleven en het geeft extra energie.”
Een bestaan als band vraagt een bepaalde mentaliteit. Dat gevoel, het overleven als band, is op het album goed terug te horen in het nummer Dat Het De Wereld Is. Een autobiografisch nummer over dat je als jonge band in het oefenhok denkt dat je weet hoe de wereld werkt, en dat die wereld steeds groter wordt naarmate je ouder wordt en jouw rol daarin verandert. Voor Buitenhuis en Benjamin Kribben (bas), Dave Rensmaag (gitaar) en Sandro Assorgia (gitaar) geldt absoluut dat het leven de afgelopen jaren flink is veranderd. De band is echter altijd een vaste waarde gebleven. “Een band starten, kost je je studie. Een band in leven houden vraagt nog veel meer offers. Voor ons allemaal geldt dat we die met liefde hebben gebracht. Muziek maken is het enige dat we écht willen doen in het leven.”
De titelsong van Één Nacht Eeuwigheid vangt dat gevoel. De band heeft het hele album op specifiek dat gevoel aan willen laten sluiten. “We zijn als band gevoelsmatig alleen maar door de nacht gerold en dat was prachtig. Die jaren samen, al die nachtelijke avonturen, het voelt daadwerkelijk als één nacht eeuwigheid.” Het nieuwe album laat een onwaarschijnlijk zelfverzekerde band horen, die enthousiast nieuwe paden bewandelt en toch volkomen zichzelf blijft. Volgens Buitenhuis gloeit de vonk die het muzikale vuur in hen aanwakkert dan ook sterker aan ooit. “We zijn het afgelopen jaar in een ‘flow’ terecht gekomen die ons doet barsten van ambitie en energie. We zitten na optredens als een voetbalteam dat net de Champions League heeft gewonnen in de kleedkamer. Ik durf te stellen dat we zelfs meer bevlogen zijn dan toen we ons debuut opnamen.”
Met het besef hoe belangrijk Van Dik Hout voor hen is, is ook de relativering gekomen. Op Één Nacht Eeuwigheid hoor je (en zie je op de albumhoes) ook een band die zichzelf en de wereld waarin zij zich bewegen niet te serieus neemt. Zo volgt na een persoonlijk en emotioneel nummer als In Valt De Nacht direct het met een grote knipoog gebrachte Un Homme Tres Chic, waarna het geluid weer heel klein blijft in Zomaar Val Ik (met gastvocalen van Elske DeWall). In de finale van het album laveert Van Dik Hout ook moeiteloos tussen fraai ingetogen (De Hemel Draagt Als Naam), vuig en galmend rockend (In Een Uithoek Van De Nacht) en melancholisch (Zolang De Muziek Nog Klinkt). “Als je als jonge jongens een band begint, weet je nog niks. Je hele act is een pose. Dat besef je echter vele jaren later pas. Nu durven we als band af en toe wat luchtiger te zijn, dat zware hoeft niet altijd. Daarnaast ben ik op een punt aanbeland dat ik als tekstschrijver 100% mezelf durf te zijn. Al die extremen die je hoort, dat ben ik. Un Homme Tres Chic had ik in mijn jongere jaren niet op durven nemen. Nu vertrouw ik dat de luisteraar de knipoog snapt die deze uitvergrote versie van mezelf is. Het gaat om balans en die hebben we op Één Nacht Eeuwigheid gevonden.”